Między nami grzesznikami

                                                                                                                                                                               

  NA ZŁOTE CZASY

złotym środkiem wydaje się być satyra. Poetka z Koszalina wyciąga z kosza jak znana skądinąd Alina , zamiast malin, swoje drapieżne bajki.  Nie ma w tym określeniu przesady, są za to przywołani przez poetkę Słowacki i Aleksander Dumas, i jakby z lamusa - sam Ignacy Krasicki, ale tylko w formie haseł, bo Stanisława Schreuder pragnie być osamotniona w wyrażaniu przywar współczesnego świata.

"Nie byłabym sobą" pisze poetka, gdybym obojętnie przechodziła obok ludzkich spraw, wymagających naprawy. Ludzkie namiętności, przywary, skłonności do zła, narcyzm, celebracja, próżność i megalomania - w nowym świetle , w nowym ubraniu - poetka przedstawia, z dystansu i z własną pokorą, aby i siebie nie wplątać w to, wszystko, chociaż nie można się ustrzec błędów, któż ich nie popełnia, nawet sam satyryk nie jest bez grzechu.

Miłość, zdrowie, powiązania rodzinne, stosunek kobiety do mężczyzny - wszystko to, w oprawie satyry, z przymrużeniem oka: "szampański zawrót trwa, nowa mowa bez i z pamięci. "Pytanie co ze słowem, które musi kręcić?"  Jak widać dostało się także literaturze, bo jeśli nie kręci jest niewiele warta?

Szlachetna satyra na szlachetne zdrowie: "Mijają wieki, człowiek kosmos podbija, a zdrowie ciągle szwankuje, jakby było niczyje?"  Jan z Czarnolasu poetce przyświecił,  szkoda tylko, że o tym nie wiedzą  ci, co przy naszym zdrowiu siedzą. 

Na koniec kobieta: "sukienka zestarzała się na dobre, wciąż czeka na wyjściowy wieczór". To  nie ja, to moje stroje nie nadążają za mną, ja wracam do piękna, do korzeni, gdzie wartość życia, radość dni. gdzie przyjaźń, miłość, ja i ty." Powiększać konto bankowe czy konto miłości" To już nie pytanie, to brzmi w ustach poetki jak rozkaz. 

Stanisława Schreuder  spróbowała satyry, i tę satyrę przerosła swoją wiedzą o człowieku i dojrzałością życiową. Trzeba na nasze życie spoglądać z boku, bo nasz społeczny profil jest bardzo niepokojący, satyra nigdy nie będzie antidotum, ale może podpowiadać jak nie postępować.  Na złote czasy mogłoby się zdawać niczego już nie potrzeba? A jednak, poetka udowodniła swoją postawą satyryka, że im złociej tym bardziej brud się przebija, tyle jest sumień ile kamieni na drodze. Trzeba je wiecznie nam zbierać. 

Gatunek bajki satyrycznej z dużą dozą poetyckiej oprawy, w klasyczny wiersz, znamionujący duże możliwości autorki.  Niech tak zostanie, bo to jest prawdziwe wyznanie,  bajko pisanie prawd ludzkich, w sposób dotąd niespotykany. Czytałem wiersz po wierszu i siebie widziałem, i moich bliskich i świat za oknem zwariowany to, co nas przerasta, to czego w nas za mało, mimo że w naszych rękach jest wszystko, co umożliwia kreowanie doskonałości i ideału. Że tak nie jest,  trzeba sięgnąć niekiedy do satyry, aby dojrzeć to, czego nie widać  w lustrze.  To nam uzmysławia Stanisława Schreuder.

Jerzy Beniamin Zimny