Nowe wiersze

Dylemat

Mój ostatni dylemat co zrobić z książkami. Inne rzeczy

trafiły pod strzechy, książki trafią innym trafem,

przypadkowym kanałem. Nie mam wizji co dalej, jestem

na wizji w niebieskim kanale, co zrobić z książkami

co zrobić z sobą, z tyloma tytularnymi grzbietami.

Książki jak wypełnienie przestrzeni, w której życie

i śmierć panują nad ładem wszechrzeczy. Panują

nad moim nieładem, podzielnie a jednak są momenty

nierównowagi. Ważą się słowa o przyszłości, małe

rzeczy urastają do wyższych form, wielkości w niebyt

odchodzą. Mój ostatni dylemat – co zrobić z sobą.

Jesień 1997

Niech ci glina lekką będzie

w dębowej trumnie, bo inne zgniją.

Glina zatrzymuje wodę,

ojciec kiedy przesadzał brzoskwinię

powiedział: w te piachy trzeba dać

tłuste podłoże. Owoce potem

były dorodne, ale ojciec umarł.

Umarła mama świadek wyczynów

ojca, wszystkie psy poszły do gleby

inne drzewa też szlag trafił,

sąsiadów żegnałem co roku,

koledzy wybierali zimowe terminy.

Jesień otwarła swój sekretarzyk;

w nim gęsie pióro i pełno liści,

zaczyna na nich pisać imiona:

klon, dąb, jesion- pseudonimy

przyjaciół- już nie ma przyrostu

słojów, rdzeń pamięta nasiona.

z albumu

Babcia umarła na polu:

podwójne żniwa mówiono we wsi.

Zabrałem babcię do wiersza,

wtedy jeszcze kapało mi z nosa mleko

wiersze były z masła i chleba.

Dzisiaj jest w nich cierpliwość,

sierp i fotografia ojca

kiedy uschła śliwa.

Jutro będzie zrezygnowanie

nasycone szkliwem,

aby słońce miało od czego

się odbić,

jeśli trumna będzie z desek

przydrożnego drzewa.

Czerwone szpilki

Nie musiałem daleko szukać, szczęście leżało na ulicy,

ślad damskiej szpilki, wyraźny jak szkarlatyna

urwał się  w pobliżu tramwajowej pętli. Co było robić

wsiadłem do ósemki mając nadzieję że spotkam

właścicielkę czółenek. Jeszcze tego dnia jeździłem

numerami po mieście aż zrobiło się ciemno. Zrobiło

się granatowo w wejściu do jednej z kamienic,

na klatce schodowej jarzył się ognik. Czyjeś serce

w czymś ręku -  pomyślałem wypatrując czółenek.

Tej nocy spałem na klatce schodowej

owinięty muzycznym szalem śniąc czerwone szpilki.

koniec lata w Bobolinie

Długo jeszcze będę czekał na Godota

albo on czeka na mnie cierpliwie od lata.

Było miło pod parasolami, deszcz

wszystkich bratał w pasażu apollo.

Bratali też grajkowie na deptaku,

i podwórkowa kapela przy molo,

a Godot się opalał w czyimś wcieleniu.

Pewnie za kilka dni usłyszę o morzu

że się przewala, dokąd wyjechał Godot

w damskim wcieleniu, daleko mi do

ciebie pani od nastroju, jeszcze dalej

mi do siewcy snów różowych, a już

całkiem niedostępne obszary zalesione

spokojem - gdzie można zbierać runo

i nazywać je kobiecym łonem.



Jesień

Bezdomne koty szykują się do zimy,

poeci przez całe życie wychodzą z zimy.

Nie zaprzeczaj historio, że jest inaczej

tobie zmieniano buty i szynele, poetom

zmieniano prycze, a dzisiaj zmiany

dotyczą stanu choroby. Poeci siedzą

na miedzy a jest to granica martwego.

Tu żadne zboże piasek nie urodzi

rzucany w oczy. Schowaj się i nie wychylaj

głowy, jutro spadnie śnieg, pojutrze

zamknie oczy rumianek. Za tydzień

nic nie zaskrzeczy, za miesiąc plama

jak plazma rozlana. 

kopcowanie milości

Dziewczęta wkładają cieplejsze pończochy,

chłopi prostują grzbiety po żniwach,

a ja w swojej norze gromadzę zapasy

na zimę. Od południa dzieli mnie śląska

pokrywa, od północy wzgórza morenowe,

byłem w piekle dojrzewać dla takiej jednej

z osiedla, wyszło jak zawsze krzywo.

Pozostanie bezlistnie. Tylko wiosna może

coś zrobić, ale też nie za bardzo jest żywa.