Wiersze nie tylko dla kobiet

Wciąż nie mogę pojąć zmienności kobiety.
Dwa fakultety kilka wyróżnień a zwykły kapeć
przy drzwiach ma więcej do powiedzenia
o domowniczce przed lustrem, w toalecie
albo przy drzwiach kiedy szuka kluczy a znajduje
kilka słów na określenie sytuacji lirycznej
z udziałem torebki, zamka yeti.

Nie pojmuję szminki na palecie barw
ani zapachu perfum, ona wie, że kwiecień
bardziej uwydatnia się w Vichy.
Zamykam się z wierszach przypominających
flakon, ale coraz trudniej zrozumieć mi kapeć
przy drzwiach, drugi pod kanapą dowodzi
że fruwała za pudrem a znalazła kredkę do oczu.

Moje miłości jak moje książki na regale;

swoje wiedzą o dzisiejszym balu.

Kotyliony i srebrne papierki w co drugim

wierszu, a przecież po północy wszyscy

na sali są pijani.  Niedziela się kończy,

orkiestra w futerałach, sen udaje

siostrę przełożoną, skrzypce i strzykawka 

w duecie, piano bar z pustymi półkami. 

Dobranoc wężowe pełzanie, ślimacze

myśli o miłości. Dobranoc krasnale.

Patrzę na kobietę i wyjmuję z niej swoje żebro, 

żebro jest przymiotnikiem resztek ciała,

ciało upadło, bo nie miało sumienia.

Patrzę na kobietę w sklepie z tanią jatką

jesienią rzeczowników wybranych przez podły nastrój.

Na niebie dialog chmur i wiatru,

przewija się temat dymu aż do wątków popiołu. 

Patrzę na kobietę i zwracam jej żebro.

Przymiotnikiem głodnego ciała jest Polska.