Manifesty i profanacje

 Szukając artykułów o Ratoniu - na półkach natknąłem się na dziewiąty numer Poezji z 1981 roku. Cały numer poświęcony był poetom przeklętym (poetes maudits) Józef Giello, przyjaciel Ratonia, umieścił w tym numerze artykuł zatytułowany: manifesty i profanacje.  Treść jakby wyjęta z teraźniejszości, mimo że minęło kilka dekad, zagadnienie grafomanii ma podobne, jeśli nie te samo podłoże egzystencji. Pozwolę sobie zacytować obszerny fragment tego artykułu.
Zapis 21. O zalewie grafomanii
   Zjawisko grafomanii – jeśli nie przybiera groźnych dla literatury rozmiarów – powinno być traktowane z przymrużeniem oka, a nawet życzliwością. Dziury w niebie nie będzie jeśli ktoś własnym sumptem wyda w nakładzie dwustu egzemplarzy swoje ukochane wiersze. Każde czasy miały swoich grafomanów, nasze też mają (pisze Giello, i ja powtarzam za nim to samo i podtrzymuję to wszystko co pisze dalej) jeśli tradycyjny grafoman chciał się tylko ogrzać przy ognisku prawdziwej sztuki, to współczesny ( przypisuję aktualność temu stwierdzeniu) chce upiec swoją pieczeń. Podsuwa, wtyka, i wciska jak może kapłanom obsługującym ołtarz swoją baraninę. A nuż wezmą i będzie pieczyste. Najczęściej ( tutaj znów aktualność ) stosowaną zasłoną dymną jest niezrozumiałość poezji nowoczesnej. Sytuację tą wykorzystują legiony nowoczesnych grafomanów ( czyż nie jest to aktualne?) Tak, w tym względzie oblicze grafomanii się nigdy nie zmienia.

   Józef Giello, ponad trzydzieści lat temu odkrył pewną zależność która się nigdy nie zmienia, jest odporna na wszelkie zmiany otoczenia społecznego i politycznego. Chodzi o tzw. gangi wspólnego interesu, jak to określił, które dla zamaskowania prawdziwych celów przybierają nazwy grup poetyckich. Ponieważ jednostka jest zerem, i nie ma żadnej siły przebicia, zbiera się kilka zer obok jedynki i ruszają zdobywać dziewicze tereny. Tutaj pojawia się nowum, o czym Giello nie mógł wiedzieć, polegające na nieograniczonym dostępie do komunikacji. Niepotrzebne są już krzykliwe programy, manifesty, w obszar wkracza socjotechnika, i inne sztuczki stosowane w celu zwrócenia na siebie uwagi. Celem nie jest sztuka słowa, w myśl zasady, że cel uświęca środki. Giello na koniec swojego wywodu stwierdza: aż dziw bierze, że od lat ten haczyk jest niezawodny. Dodam od siebie, że z upływem lat coraz bardziej skuteczny.

Jerzy Beniamin Zimny