Nowe wiersze

Czterdzieści

Miało być słonecznie a było deszczowo,szliśmy z miasta

do miasta, z nazwy do nazwy, we dwoje.Ty wyższy ja nieco

przy tuszy,szliśmy nie wiedząc,że zaraz otworzy się niebo.

Nasze z wierszy o piekle, nasze wymodlone i przepite,

zarazem w mękach nie naszych, w drgawkach konających

za winy i niewinność, w ustaniach bólu i grymasów na twarzy.

Szliśmy trasą wyznaczoną przez ciekawość oczu u uszu,

szliśmy wbrew i naprzeciw,wiedząc jedynie tyle,co widać.

Miało być jak w lesie a było jak na pustyni bez horyzontu.

Szliśmy w skupieniu wierząc własnym krokom, szliśmy

niewidoczni, bo nie było za nami śladów,tropy ludzkie

jedynie ich trupów,szliśmy bez życia a jednak ruchomi

poruszani przez siłę pochodzącą znikąd.Jakby miało to

świadczyć o istnieniu Jahwe, jakby nas prowadził i nie mówił

dokąd.Szliśmy służąc komuś i czemuś,bo ukazało się Jerycho.

17.11.2013

Niecała jaskrawość

Jak świat stary - nie spotkasz niedźwiedzia,

właśnie kładę się do zimowego snu,

ale pogadam z tobą dopóki drutów nie dopadnie szron

i nie odlecą wrony tworzące interwał,

cała gamę dur, dalekiego zasięgu z niezmiennym tematem;

był i jest. Wiosną może już go nie będzie

albo zimą zastygnie w pozycji wieszcza

przed tłumem niepokornych dusz.

Spotkałem upiora wszystkich cnót,

wisiał na drzewie genealogicznych i charczał.

Spotkam dwa upiory, walczące o miejsce przy mnie.

Trzech już nie spotkam w tym wcieleniu

chyba że wypijemy zdrowie tych, co przed nami

stroili instrumenty. Za granie, za  szarpanie strun

odpuść nam Chryste.

Ty nasz jedyny słuchaczu

świadku mokrych posiedzeń

a na koniec wieszań, zbaw.

Drani z jedną tylko duszą, co nie chciała nas.

01.09.2013

Modlitwa

Panie, który jesteś we mnie daj mi urlop

abym mógł naprawić płot,

daj mi spokój w niedzielę, uchroń mnie od

spragnionych kolegów, weź za mordę

wszystko, co ma odcień czerwony, pozwól

ufać instynktom. Bo jutro idę wzbudzić

radość osamotnionym, chcę prawdy

w kłamliwym, i zdrowia na choroby

które wymagają fortuny. Panie, który jesteś

we mnie stań na wysokości głowy

w usta włóż mi radość a do nóg sił daj

abym szedł ulicą nie schylając czoła

przed wiatrem, słońcem i czyjąś możnością

jego. Daj mi wiarę w siebie i nie wódź

na pokuszenie moich kobiet. Daj mi odpoczywanie

od cnót, trochę luzu w tłoku i gwiazdę

jakąś nazwij moim imieniem.  



 Wiatrem wszystko podszyte

Dochodzę do wniosku, że to wszystko jest diabła warte;

metafory, składnie, kolory i pułapki zastawiane na innych,

tak samo martwych pośród jeszcze większych trupów,

walczących między sobą o wyższe miejsce, ale umowne,

bo tylko to się liczy, co w rękach. Miał racje filozof mówiąc

o bycie, że kształtuje świadomość, nie miał racji poeta

pisząc o wzlotach nad wszystkim, latałem coraz wyżej

traciłem grunt pod stopą, dzisiaj idę na ryby, rąbie drwa

i latam nisko jak jaskółka a słów używam, jeżeli komuś

wskazać trzeba właściwą drogę. Czas najdroższym dobrem,

nad wszystkie filozofie, sposoby dochodzenia prawdy,

która jest oczywista jak memento mori. Piję w tej chwili

herbatę, wieczorem coś mocnego, a rankiem pójdę na ryby.  

20.08.2013