Psi pazur

Bocella

Opuszczona głowa, rozlany atrament             

wszędzie. Czarny. Dokąd droga, do kuchni

na balkon. W pokoju kilka ścieżek martwych

trzeba obszukać, znaleźć tą śmiertelną

ale jej tu nie ma, jest w głowie, może w tym

wierszu. Mondo cane. Albo pieski świat

obwąchu. Bliski poecie za biurkiem, kiedy

oczy bezużyteczne, szukam miejsca aby

umieścić wers statecznik. Prowadzi tam

gdzie skóra jest zmysłem. Jeszcze czuje

ale jutro? Może pazur- broń ostateczna.

Sobota, ostatni dzień czerwca. Duchota ducha, skóry i gardła. Pozamykane żaluzje, w pokoju półmrok, w oczach jeszcze większy. Nie próbuję protestować, ten który kieruje wszystkim ma świadomość początku i kresu. I nie wyznacza terminu, w każdym momencie taki punkt może się pojawić. I to jest sedno życia, nie inne wartości, bo wszystko jest względne, dobro i zło, radość i smutek. Uniesienie i rozpacz. Poszukiwanie wieczne, ucieczka od czegoś, czasem nie dopuszczanie do siebie myśli. Pozytywne podejście do tego co wokół. Tak nas nauczają, ale najważniejszym nauczycielem jest życie, zrozumieć siebie, to zrozumieć innych. Pojąć to co się nie mieści w głowie. wszystko musi się zmieścić. Wybiórczość jest pozorem, w istocie to niewidzialna siła wybiera za nas, a nam się wydaje, że jesteśmy niezależni. Sobota kotwica, niedziela czy coś zmieni. Trzeba ufać intuicji, kiedy już tylko ona pozostaje. Jak psi pazur kiedy już zawodzą wszystkie zmysły. 

30. czerwca 2012

Musimy się rozstać ale nie na długo;
najpierw miseczka, poduszka, smycz i karma.
Nie wiem co zrobię dnia następnego.
Dni będą długie noce jeszcze dłuższe.

Dlaczego wszystko jest takie kruche,
I może jedynie ostać się w wierszu.
Będę szukał śladów w ogrodzie, świeżych
z łaski Boga, zatartych przez deszcze.
I tych jak zadra bo już są w pamięci.

Jutro pójdę na spacer drogą najdłuższą.


03.07.2012





Tadeusz Stirmer

Pamięci Rokiego

Jerzemu Beniaminowi Zimnemu

Jesień za oknem jak Paryż

znowu rozkwitły drzewa

zdurniałe pindrzą się w środku miasta

jak kapelusze pań u pobliskich wód

gdy krwi recitativo

i mroczny zapach korzeni

rodzą czuły zmierzch

Wrzesień -

przepływają ludzie i ptaki

już dwie przeszłe wiosny

smycz waruje u progu

zabliźnia się miejsce w domu

i pamięć jak ząb mądrości

Psy jak poeci

idą wprost do nieba

Bóg jest rodzaju ludzkiego;

wrócił i merda ogonem

Ciechocinek

Puste miejsce pod cisem

Trzy tygodnie minęło, a obraz jest wczorajszy

świeża rana, nie wiem czy się zabliźni.

Nie było słów tylko gesty, bardziej wymowne

od poezji, dlatego będę milczał, w dłoniach

nosił ciężar nawet we śnie 

i na ulicy, jakby zamkniętej od trzech tygodni.

Mówią minie, uleci może przepadnie.

Nie każdemu to samo słońce, 

wiatr warkoczem a deszcz ulgą.

Przyjdzie jesień i jeszcze to wzmocni.

Zima nawet bielą nie okryje tej czerni.

23.07.2012

Tuje do nieba


Po pięciu tygodniach nic się nie zmieniło

wysychają tylko gałęzie na stercie

dwa razy kosiłem trawę

ani razu nie byłem w mieście

W wierszach coraz zimniej,

nie można domknąć drzwi

pozamykać okien, klucze wiszą na kołku.

Świat jakby w słoiku 

na wierzchu z pleśnią.

Szukam piątego kąta w pokoju

Nic nie jest już takie proste.

07.08.2012

siedem letnich tygodni już


Wtorek, oczko sierpnia rzucone dłonią
z kości. Pierwszy raz szczęście; 
można tak nazwać uśmiech na twarzy
albo pierwsze oznaki wiosny w wierszu.

To dobrze bo jesienią będzie dużo 
deszczu, mniej ptaków i liści,
chociaż mirabela nie zgubi już żadnego.

Wyciąć nie tylko gałęzie, coś mi podpowiada
ale tuje niech stoją, pamiętają jeszcze.

21.08.2012

133 dni

Śniłem zęby, ruszały się aż wypadły,

kilka dni później mętną wodę.

Dużo znaków jak na jedną śmierć

także w wierszu lutowym

czaiła się wiedźma, pisałem w notesie

że będą straty tego roku.

Jest teraz jesień pozbawiona liści

z mirabeli. I wiatr nie roznosi sierści

a pewnie chciałby się przytulić, do

mnie lgnie jedynie tęsknota

wiedziona instynktem  mojego psa,

jeszcze jej ogon nie znieruchomiał,

a ja wiecznie skulony jakbym  się

obawiał, że mój pan mnie opuścił.